Biologiczne konflikty u człowieka i zwierzęcia

Porównanie biologicznych przebiegów „raka“ u człowieka i zwierzęcia

Zwierzęciu brakuje pomocnika (na szczęście - przyp. tłum.), który by mógł rozpoznać jego konflikt i udzielić mu jakiejś rady i pomocy. Zwierzę zwykle musi swój konflikt zawsze przejść w całości, aż do momentu, w którym zostanie realnie zakończony, albo do momentu śmierci z powodu tego konfliktu. Wiemy już o tym, że w przyrodzie tzw. choroba nowotworowa nie jest pomyłką natury, że komórki straciły nad sobą kontrolę i zachowują się w szalony sposób, tylko jest to zawsze sensowne wydarzenie w całościowym planie natury i jest ono niezbędnym elementem tego planu. U zwierząt obserwujemy zjawisko, o którym w odniesieniu do ludzi tylko bardzo ostrożniem możemy wspomnieć. A mianowicie, że przychodząca z zewnątrz pomoc służąca załatwieniu/zakończeniu konfliktu – która w naturze nie jest przewidziana – nie przynosi polepszenia jakościowego, tylko najwyżej może być polepszeniem ilościowym, ale za to o złej jakości. U ludzi, traktując ich jako rasę ludzką, jest tak samo…” Popatrzmy do miejsc, w których człowiek jeszcze nie zmanipulował natury. Tam widzimy, że zwierzęta, które przeżyły DHS i tym samym „zachorowały na raka” (przyp. tłum. dr Hamer nazywał "rakiem" tylko narośla powstające w fazie ca, czyli na tkance endodermalnej lub starej mezodemy) muszą realnie zakończyć aktywność swojego konfliktu. Po utracie jednego albo kilku młodych, po utracie rewiru, zwierzę nie może radzić sobie „psychoterapeutycznie”, tylko musi zawsze zakończyć aktywność danego konfliktu realnie! Ale u zwierząt wysoko rozwiniętych widzimy coś w rodzaju „rytuału” w radzeniu sobie z konfliktami. Popatrzmy tylko na znane nam tzw. rytuały pochówku po śmierci słonia. Najwyraźniej jest to próba osłabienia intensywności aktywności konfliktu, albo nawet jego zakończenia u najbardziej dotkniętych tą śmiercią współtowarzyszy albo dla całego stada! A co robimy my, ludzie innego, podczas naszych pogrzebów? Słonie zbierają się przez kilka dni wokół zmarłego towarzysza, którego wcześniej przykryły gałęziami, chaszczami i w ten sposób wyrażają swój smutek. Pomijając już tą „rytualną pomoc” u wyżej rozwiniętych ssaków, zwierzę musi swoją „chorobę rakową” przejść samo, ona jest czym w rodzaju okresowego „badania jakościowego” albo czymś w rodzaju testu kwalifikacyjnego, który zwierzę zdaje w regularnych odcinkach czasowych. Jeżeli tego testu "nie zda" to osobnik "zostaje wykluczone z klasyfikacji”, (to znaczy umiera - przyp.tłum.) Przykładowo stary jeleń na przykład musi corocznie stawać do testu kwalifikacyjnego z młodym jeleniem i za którymś razem nie zdaje tego testu... wówczas musi umrzeć. Dlatego też, mówiąc ogólnie, jedyną „terapią” biologicznego konfliktu jest realne zakończenie/ustanie jego aktywności (realna konfliktoliza). To realne ustanie konfliktu (konfliktoliza) może oznaczać powrót do stanu panującego przed wystąpieniem konfliktu biologicznego, albo może być akceptowanlną dla niego alternatywą. Przykładowo stary jeleń odzyskuje swój rewir z powrotem, albo wypędza jakiegoś innego jelenia z jego rewiru. Suczka, która straciła swoje szczenię, albo ściga napastnika i odbiera mu swoje dziecko, albo pociesza się swoimi pozostałymi dziećmi, albo szybko zachodzi znowu w ciążę – i to zdarza się najczęściej. Podczas ciąży panuje wówczas ogólny „spokój konfliktowy”, a więc nie jest możliwa żadna aktywność konfliktu, ponieważ ciąża po pierszej jednej trzeciej jej przebiegu znajduje się z zasady w wagotonii. Po urodzeniu nowych szczeniąt aktywność konfliktu zostaje automatycznie zakończona. Ponieważ zwierzęta, w odróżnieniu do nas ludzi, żyją swoim naturalnym rytmem, utrata potomka jest w tym naturalnym rytmie już wkalkulowana jako coś „normalnego”, tak jak i ponowna ciąża, która jest zakończeniem takiego "naturalnego konfliktu". Musimy pamiętać, że my ludzie żyjemy pod wpływem przymusów, które nałożyły na nas różne związki religijne czy reformatorzy życia społecznego. I one nie mają nic wspólnego z biologią. Dlatego nie ma żadnego reformatora społecznego, którego możnaby nazwać normalnym człowiekiem. W zasadzie oni wszyscy byli dla człowieczeństwa krzyżem (oryg. crux) (obciążeniem - przyp. tłum.) i nie mogło być mowy o żadnej mądrości, jeżeli mądrość potraktujemy jako życie w daleko idącej zgodności z zaprogramowanym kodem mózgu i równocześnie z odczuciem (psyche/duch - przyp. tłum.)

Dla mnie największym mędrcem byłby ten, który nauczył by nas, jak można żyć w zgodzie z podarowanym nam przez naturę kodem naszego mózgu, zamiast realizować w wojnach perwersje służące likwidowaniu ludzkiego życia. Jeżeli mówimy, że zarówno człowiek, jak i zwierzę w taki sam sposób "zapadają" na „raka”, to wielu zgodzi się z tym, że ten „rak” na narządzie jest taki sam lub podobny. Również Ognisko Hamera w mózgu jest u człowieka jak i u zwierzęcia w podobnym, bądź tym samym miejscu. Jeżeli te dwie płaszczyzny (mózg, organ) są takie same, lub podobne, to wiele przemawia za tym, że również płaszczyzna odczuciowa (psyche, duch) jest taka sama, lub przynajmniej podobna. Jeżeli twierdzę, że zwierzę przeżyło konflikt – przy czym mam na myśli tu biologiczny konflikt – to jest to jeszcze przez większość akceptowane. Jak twierdzę, że zwierzę nie ma apetytu, tak samo jak człowiek, że zwierzę, nie może spać, tak samo jak człowiek, że jest w sympatykotonii, tak samo jak człowiek, to jest to jeszcze też akceptowane. Ale jak twierdzę, że zwierzę myśli tak samo jak człowiek o swoim konflikcie dzień i noc, to wywołuje to oburzenie i nie jest to akceptowane. Twierdzi się, że są to atrybuty myślenia, które są zarezerwowane tylko człowiekowi. Ale to nie jest prawda. Konflikt przebiega tak samo u zwierzęcia jak i u człowieka i to na wszystkich trzech płaszczyznach. Czy przysłuchiwaliście się kiedyś swojemu śpiącemu psu, jak mu się coś śni?
Dla wielu z nas, szczególnie zfiksowanych religinie lub światopoglądowo, jest to duży orzech do zgryzienia, żeby ten fakt zaakceptować. Dla mnie jest to najbardziej normalne w świecie. Treść konfliktu związana z zazdrością o kęs - w zależności od rasy zwierzęcia - niewiele różni się od tego samego konfiktu u człowieka: konflikt u człowieka nie odnosi się wyłącznie do pożywienia. Ale również przekształcone biologiczne konflikty przeżywane przez człowieka można przyrównać do ich klasycznych archaicznych podstawowych wzorców.
Poniższe zestawienie z niektórymi wyszczególnionymi rodzajami konfliktów jest pomocna w zrozumieniu powyższego.
Porównanie biologicznych konfliktów u zwierzęcia i człowieka

Dr Ryke Geerd Hamer "Vermächtnis einer Neuen Medizin" - 1999

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer
Tłumaczenie: Ewa Leimer