FAZA PCL

Faza pcl oznacza stałą wagotonię. Jest to unerwienie przez parasympatyczną część nerwowego układu wegetatywnego. Nerw błędny (nervus vagus - główny nerw parasympatycznej części nerwowego układu wegetatywnego) uchodzi za swoisty nerw czaszkowy, mający kilka części: nucleus dorsalis, nervus ambiguus, nervus tractus solitari. Wagotonia (według Eppinger, wyd. Haas 1910): stałe przesunięcie wegetatywnej równowagi w sensie wzmożonej pobudliwości, czy przewagi układu parasympatycznego. W przeszłości ujmowano to ogólnie jako konstytucjonalną chwiejność układu współczulnego. Objawy: hipotonia, bradykaria, zwężenie źrenic, nadkwasota żołądka, kolka jelitowa, zwiększone wydzielanie śliny.

Faza-pcl następuje po ustaniu, zakończeniu aktywności konfliktu biologicznego (CL = konfliktoliza). W Germańskiej Heilkunde nazywamy ją fazą pcl (po konfliktolizie). Zaczyna się konfliktolizą i kończy się renormalizacją, albo inaczej powrotem do normotonii. W kulminacyjnym momencie tej wagotonicznej fazy pcl, nazywanej również fazą ciągłej nocy, występuje kryzys epileptyczny / epileptoiczny (Epi-Kryzys).

Objawy na płaszczyźnie mózgowej: zmiana wyglądu HH® (Ognisk Hamera) z wyraźnych tarcz strzelniczych fazy aktywnej konfliktu na obrzęk (opuchnięte pierścienie, obrzęk wewnątrz- i okołośrodkowy HH®).

W drugiej połowie fazy pcl - z początkiem Epi-Kryzysu - nieszkodliwa tkanka łączna mózgu, tzw. glia, gromadzi się w mózgu, aby wokół Ogniska Hamer w celu jego "naprawy". To Ognisko Hamera, czyli mniej lub bardziej duża biała plama lub obszar w tomografii komputerowej, oznacza koniec procesu "gojenia", gdy nie ma już obrzęku wewnątrz- i okołoocznego. Jeśli w tomogramie komputerowym stwierdzono nagromadzenie tzw. glejaków w mózgu, które można łatwo zabarwić również środkiem kontrastowym, rozpoznanie brzmi zazwyczaj: "guz mózgu"!

Objawy na płaszczyźnie odczuciowej (psyche): konflikt nie istnieje.

Objawy na płaszczyźnie organicznej: w narządach mezodermalnych, sterowanych przez nowy mózg następuje przyrost tkanek wskutek procesu wagotonicznego, a w narządach sterowanych przez mózg archaiczny, redukcja tkanki (która narosła w fazie ca) przy pomocy mikrobów. Wszystkie, znane nam mikroby, są aktywne wyłącznie w fazie pcl, nigdy przed nią i nigdy po jej zakończeniu. Konsekwencja: gdy w fazie pcl brakuje nam pasujących mikrobów np. prątków gruźlicy, to "nowotwór" nie zserowacieje, nie zostanie zredukowany i pozostanie w swojej dotychczasowej formie. Prątki gruźlicze nie przynoszą żadnej korzyści po zakończeniu fazy pcl. Najwyżej mogą one być przydatne przy likwidowaniu późniejszego nowotworu. Przy czym resztki tkanki, które pozostały po wcześniejszych "nowotworach" nie zostają przez nie "naruszone".

Copyright by Dr. med. Ryke Geerd Hamer
Tłumaczenie: Ewa Leimer