WPROWADZENIE do GERMANISCHE HEILKUNDE®
dr med. Ryke Geerd Hamer
Symbolika kolorów w Germańskiej Heilkunde
W Germańskiej używamy trzech kolorów dla oznaczenia poszczególnych rodzajów listków zarodkowych, powstałych w procesie ewolucji. Wiedza na temat listków zarodkowych, historii ich powstania oraz ich roli, jaką odgrywają w życiu biologicznym, to podstawowe informacje potrzebne dla zrozumienia Germańskiej Heilkunde. Z tych "pra-listków" powstaje (według z góry ustalonych zasad) biologiczne życie. Również człowiek bierze swój początek wskutek podziału komórek, zaczynającego się w momencie połączenia rozrodczej komórki żeńskiej z rozrodczą komórką męską (zapłodnienie). Zespół przemian zachodzących w ciągu życia organizmu - od momentu zapłodnienia do śmierci nazywany jest ontogenezą. W pierwszej jej fazie (gastrulacja) wykształca się stworzony przez naturę "budulec" żywych organizmów.
Rozróżniamy trzy rodzaje takiego "materiału budowlanego", z którego powstały organizmy wszystkich zwierząt wyższych. Tym "materiałem budowlanym" są trzy listki zarodkowe: endoderma, mezoderma i ektoderma. Z nich rozwijają się wszystkie komórki, których pod względem budowy histologicznej mamy tylko trzy rodzaje: są to komórki endodermalne, komórki mezodermalne i komórki ektodermalne. Każdy rodzaj komórek tworzy - odpowiednie do ich budowy histologicznej - jednego rodzaju tkanki. Rozróżniamy więc (z uwzględnieniem podziału histologicznego) tkankę endodermalną, tkankę mezodermalną oraz tkankę ektodermalną.
Wszystkie te trzy rodzaje tkanek powstały w różnych okresach, trwającego miliony lat, rozwoju ewolucyjnego. Każda z tych formacji została wytworzona w innym okresie rozwoju ewolucyjnego i miała specyficzne zadanie do spełnienia wynikające z warunków środowiskowych, w jakich pra-osobnik aktualnie żył. Każda z tych tkanek była zawsze odpowiedzią natury na wyłaniające się trudności, z którymi należało się uporać. Każdy listek zarodkowy zachował do dzisiaj swój, zakodowany w procesie ewolucji, archaiczny, "swoisty" sposób zachowania, który obserwujemy również podczas przebiegu SBS®-u.
Najstarszym listkiem zarodkowym jest endoderma, która wytworzyła się w czasie, gdy nasi pra-pra przodkowie zamieszkiwali jeszcze środowisko wodne. Po "wyjściu na ląd", organizmy zostały wyposażone w mezodermę, który jest pod kątem ewolucji, młodszym budulcem. Następnym "krokiem natury" było "organizowanie" życia społecznego. W tym czasie rozwoju ewolucyjnego powstał najmłodszy budulec, jakim jest ektoderma.
ENDODERMA
| Okres rozwojowy: przeżycie i rozmnażanie się. Pierwsze żywe istoty były istotami jednokomórkowymi i w tej fazie rozwoju ewolucyjnego bezpośrednio uzależnione, swojego naturalnego środowiska-morza i stojące z nim bezpośrednim kontakcie. Z takiej sytuacji rozwinęły się również u wielokomórkowych istot z tego endodermalnego "budulca" organy, które umożliwiały tym organizmom lepsze przeżycie. Rodzaj zakodowanego konfliktu: wszystkie, których treść związana jest z "kęsem, którego nie można złapać", "kęsem, którego nie można przełknąć", z "kęsem, którego nie można strawić", konflikty związane ze "strachem o życie", konflikty związane ze "strachem o własną egzystencje" (tzw. egzystencjonalne). Obrzydliwe konflikty, takie jak np. "niemożliwa, wstrętna złość nie do strawienia", wstrętne konflikt tzw. "genitalne" (w połączeniu z zewnętrznymi narządami rodnymi), czy konflikty typu "utrata". Narządy: wszystkie narządy potrzebne organizmowi do życia, a więc narządy trawienne, takie jak np. część żołądka, jelito, poza odbytem, część wątroby, część płuc, gruczoł krokowy, macica bez szyjki macicy. Część mózgu sterująca spokrewnionymi "listkowo" organami: pień mózgu. |
MEZODERMA
Okres rozwojowy: z jednokomórkowców powstają wielokomórkowe organizmy. Dzięki skórze mogą się oddzielić od morza. Wskutek tego jest możliwe wytworzenie podobnego do morskiego środowiska wodnego, jak i rozwój wewnętrznego sytemu regulującego gospodarką wodną w komórkach. Dzięki niemu jest możliwe w każdej chwili "wytworzenie podobnego środowiska" jak w morzu. Początkowo zadanie to załatwiają hormony. Z biegiem czasu, z prądów hormonalnych powstają włókna nerwowe. Istoty żywe potrzebują narządy ruchu, aby móc poruszać się na lądzie. Rodzaj zakodowanego konfliktu: wszystkie związane z poruszaniem się, z motoryką osobnika, z atakiem i ze zranieniem, koordynacją oraz dopasowaniem się. Narządy: szkielet, (kości, chrząstki, ścięgna), muskulatura, gruczoły produkujące hormony (np. jajnik, jądro, gruczoły mleczne, nadnercza). Naczynia krwionośne, gruczoły i komórki limfatyczne, śledziona, nerka. Skóra właściwa. Wszystkie skóry otaczające organy (otrzewna, opłucna, osierdzie) Część mózgu sterująca spokrewnionymi "listkowo" organami: wyżej wymienione części narządów są sterowane, odpowiednio do ich wieku ewolucyjnego, przez trzy różne części mózgu: skóry przez móżdżek, a pozostałe przez łożysko nowego mózgu |
EKTODERMA
Okres rozwojowy: walka o przeżycie poza macierzystym środowiskiem wodnym, na lądzie. Czyhające niebezpieczeństwa. W tym okresie potrzebny był rozwój narządów, przy pomocy których osobnik mógł otrzymywać dokładne informacje o tym, co dzieje się w otoczeniu. Wszystko, co zostało "wprowadzone" do wnętrza organizmu, musiało być zbadane pod kątem użyteczności. W tym czasie osobniki musiały pokonywać trudności wzajemnie sobie pomagając. Rodzaj zakodowanego konfliktu: związane z przyjmowaniem i oddawaniem, jak i z odgraniczeniem się. Konflikty związane z postrzeganiem, z kontaktem z innymi osobnikami tego samego gatunku. Narządy: wszystkie narządy odpowiedzialne za kontakt z otoczeniem (narządy zmysłów, intima naczyń wieńcowych, które rozwinęły się z łuków skrzeli. Wszystkie drogi odprowadzające i doprowadzające (wątroby, trzustki, oskrzeli płuc, wejście i wyjście do/z żołądka. Narządy, służące porozumiewaniu się z innymi osobnikami, albo służące odgrodzeniu się od innych (zewnętrzne narządy płciowe, pęcherz, zęby, naskórek, mięśnie prążkowane) Część mózgu sterująca ektodermalnymi częściami organów: kora mózgowa (cortex). |
Kompleksowe funkcje organów
Kilka różnych tkanek zajmujących wspólne terytorium i pełniących skoordynowane funkcje nazywa się narządem (gr.organnon). Narząd składa się z zespołu komórek (i ich istoty międzykomórkowej) pełniących swoiste dla narządu funkcje. Takie komórki noszą nazwę miąższu. Natomiast tkankę, która stanowi "rusztowanie" narządów i która odżywia wszystkie komórki miąższowe, nazywamy zrębem (gr. stroma). We wszystkich narządach jest ona zawsze pochodzenia mezodermalengo. (gr. parenchyma). Natomiast miąższ może być zbudowany z komórek endodermalnych lub mezodermalnych. Oprócz tego narządy wyposażone w przewody odprowadzające, posiadają dodatkowo tkankę ektodermalną. Ta tkanka wyścieła (intima) te przewody. Ponadto pochodzenia ektodermalnego jest nabłonek płaski, którym dodatkowo pokryte są niektóre narządy (czy ich części).
W Germańskiej Heilkunde tzw.choroby dzielimy według przynależności do tych trzech listków zarodkowych. Pochodzenie tkanki, powstałej z listków zarodkowych symbolizują w Germańskiej trzy kolory. Mówimy o częściach narządów powstałych z tkanki endodermalnej, o częściach narządów powstałych z tkanki mezodermalnej (mezodermy archaicznej i mezodermy nowej) oraz o częściach narządów powstałych z tkanki ektodermalnej.
I tak np. narząd nerka składa się z wielu funkcjonalnych części: z systemu cewek zbiorczych (endoderma), z miąższu nerki (mezodera), z kielichów, miedniczek nerkowych oraz z moczowodu (wyściełane ektodermą).
Każda z tych części nerki jest różnego pochodzenia zarodkowego, a więc odmiennej budowy histologicznej, powstała w różnym czasie rozwoju ewolucyjnego i spełnia różne funkcje. W momencie DHS®-u każda z tych części "reaguje" - sterowana przez swój ośrodek w mózgu (relais) - na specyficzny, konkretny rodzaj treści konfliktowej. I tak inny SBS® przechodzi cewka zbiorcza, inny SBS® ma miąższ nerki, a jeszcze inny SBS® jest charakterystyczny dla kielichów, miedniczek oraz moczowodu.